O πιωμενος τρυποκαρυδος συνεχιζε να κολυμπαει ανασκελα στην σκοτεινη θαλασσα του μισους ολων των ανθρωπων.Μια θαλασσα που ολο κ μεγαλωνει,πνιγει πολιτειες,νεες αθορυβες Ατλαντιδες δημιουργουνται γυρω μας κ κανενας δεν καταλαβαινει.Αντιθετα η αγαπη,η φιλια,η εμπιστοσυνη εχουν συρρικνωθει κ εχουν γινει μικρες διασπαρτες λιμνουλες ,τοσο καθαρες που φοβασαι να κοιταξεις μεσα τους,γιατι θα δεις το αληθινο σου προσωπο.Ενα προσωπο βγαλμενο από το σημερα,σου θυμιζει εργο μοντερνας τεχνης,μονο που λειπει το χρωμα.Γεννημα του μισους που δημιουργει άλλες Πομπηιες είναι ο Θεος του χρηματος,ενας ζωντανος Θεος που παιρνει ανθρωπινες μορφες,που ζει κ κινηται αναμεσα μας.Ελαχιστοι πιστευουν στην αγνοτητα της ζωης,ένα πιστευω που δεν κονιορτοποιειται στο δυσβατο μονοπατι της ζωης.
Σε οδηγει σε έναν ονειρικο,φανταστικο κοσμο,που ζει στις εκατομμυρια νευρωσεις του εγκεφαλου σου,αλλα σκεψου…….Τιποτα δεν υπαρχει,το μεγαλειο του συμπαντος είναι ολο μεσα σου,μονο με τις καταλληλες διεργασιες μπορεις να αξιοποιησεις ολο αυτόν τον πλουτο.
Ένα ηφαιστειο που δεν γνωριζει τον προορισμο του,υπαρχουν όμως κατι μικρα βουφα ,που τα νομιζεις αβουλα πλασματα αλλα είναι πανεξυπνα κ σου λενε τι πρεπει να κανεις για να αποφυγεις την εκρηξη,αυτά τα μικρα πλασματα πρεπει να συντριψεις,αυτά τα μαυρα πλασματα πρεπει να πατησεις για να υψωθεις σαν ανθρωπος,να πεταξεις σαν την πεταλουδα που σπαει το κουκουλι,αλλιως θα εισαι μια ζωη μεσα στο κουκουλι σου,αδιαφορωντας αν τα αλλα κουκουλια καιγονται,δεν ξερεις όμως μεγαλε μουφιλε ότι αργα ή γρηγορα θα ερθει κ η δικη σου σειρα να καεις,μια ακομα θυσια σε καποιον Θεο,ποιο Θεο μην ρωτησεις,σε γαλουχησανε να πιστευεις,τρομερες μαχες γινηκαν για αυτό,ωριμασε ο καθενας μας είναι ενας μικρος Θεος.
Ο τρυποκαρυδος επιτελους συνελθε,εχει βγει σε μια παραλια που δεν γνωριζει.Ακουει θορυβο κ σαν γνησιος τρυποκαρυδος τρεχει να δει,λαχανιασμενος φτανει σε ένα μερος με πελωρια γυμνα δενρα,τα φυλλα τους είναι πεσμενα κατω,μοιαζει με φθινοπωρο,ένα μικρο ρυακι σαν ποταμακι ακολουθει τον δρομο του.Μια φαλαινα κολυμπαει απεγνωσμενα,ενας λυκος ξεκοιλιασμενος κ διπλα του το ταιρι του να κλαιει γοερα.
Τον φιλο μας τον πιανουν τα κλαματα,ένα κλαμα αθορυβο που κανει τα φυλλα να τραβιουνται για να μην ακουνε,ο ηλιος κρυβεται πισω από ένα συννεφο,ένα γελιο ακουγεται από παντου.
Ο Τεο(το ονομα του τρυποκαρυδου ) τρεχει κ καρφωνεται με οση δυναμη εχει πανω σε ένα ξυλο μυτερο χωρις αγκαθια,το ξυλο ξεσχιζει το μαλακο παπλωμα που εχει κ εισχωρει με δυναμη μεσα του,δυο ,τρεις εντσικτωδης κινησεις των φτερων του κ είναι οι τελευταιες του κινησεις.
Το γελιο του Θεου παγωσε,θυμωσε,τον Τεο τον ηθελε γιατι ηταν το τελευταιο ζωντανο πλασμα που του αντιστεκονταν ακομα ,πριν κοιμηθεις κανε μια προσευχη για τον Τεο,σε οποιον Θει θελεις,σαν το τελευταιο πλασμα που αντιστεκονταν,καλο σου βραδυ…..
